کد مطلب:152318 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:165
شفای چشم مرحوم آیت الله العظمی بروجردی به برکت گل عزادار امام حسین
این قضیه توسط مرحوم آیت الله العظمی حاج آقا حسین بروجردی قدس سره نقل شده است:
معظم له فرمودند: من در زمانی كه در بروجرد بودم، به چشم درد سختی مبتلا شدم و هر چه معالجه نمودم، درد چشمم ساكت نمی شد و حتی اطبای آنجا، مرا از معالجه شدن مأیوس نمودند.
روزی در ایام عاشورا كه معمولا دستجات عزاداری برای تسلیت به منزل ما می آمدند نشسته بودم. مرسوم عزاداری بروجرد در عاشورا چنین بود كه خود را به گل آلوده می كردند و این مسئله، خودش موجب تأثر و ابكاء می شد. من در مجلس نشسته بودم و به هیئت عزاداران نگاه می كردم، اشك می ریختم از جهت درد چشم هم ناراحت بودم.
در همان حال، گویا ملهم شدم كه قدری از آن گلهایی را كه به سر و صورت اهل عزا
مالیده شده است، به چشم خود بكشم! لذا مقداری از گلهای سر شانه ی یك نفر از اهل عزا را به گونه ای كه كسی متوجه نشد، برداشتم و به چشم مالیدم و فورا در چشم خود، احساس كردم كه درد آن سبك شد. و این گونه چشم من رو به بهبودی گذاشت. تا اینكه به كلی كسالت آن رفع شد و بعدا هم در چشم خود نور و جلایی دیدم كه خط بسیار ریز را نیز می خواندم و ابدا محتاج به عینك نگشتم.
در چشم معظه له تا سن هشتاد و نه سالگی ابدا اثر ضعف دیده نمی شد و پزشكان حاذق چشم، اظهار تعجب نمودند كه ممكن نیست چشم شخصی كه مادام العمر از چشم خود به این اندازه استفاده ی خواندن و نوشتن برده باشد، باز در سن هشتاد و نه سالگی محتاج به عینك نباشد. [1] .
معظم له فرمودند: من در زمانی كه در بروجرد بودم، به چشم درد سختی مبتلا شدم و هر چه معالجه نمودم، درد چشمم ساكت نمی شد و حتی اطبای آنجا، مرا از معالجه شدن مأیوس نمودند.
روزی در ایام عاشورا كه معمولا دستجات عزاداری برای تسلیت به منزل ما می آمدند نشسته بودم. مرسوم عزاداری بروجرد در عاشورا چنین بود كه خود را به گل آلوده می كردند و این مسئله، خودش موجب تأثر و ابكاء می شد. من در مجلس نشسته بودم و به هیئت عزاداران نگاه می كردم، اشك می ریختم از جهت درد چشم هم ناراحت بودم.
در همان حال، گویا ملهم شدم كه قدری از آن گلهایی را كه به سر و صورت اهل عزا
مالیده شده است، به چشم خود بكشم! لذا مقداری از گلهای سر شانه ی یك نفر از اهل عزا را به گونه ای كه كسی متوجه نشد، برداشتم و به چشم مالیدم و فورا در چشم خود، احساس كردم كه درد آن سبك شد. و این گونه چشم من رو به بهبودی گذاشت. تا اینكه به كلی كسالت آن رفع شد و بعدا هم در چشم خود نور و جلایی دیدم كه خط بسیار ریز را نیز می خواندم و ابدا محتاج به عینك نگشتم.
در چشم معظه له تا سن هشتاد و نه سالگی ابدا اثر ضعف دیده نمی شد و پزشكان حاذق چشم، اظهار تعجب نمودند كه ممكن نیست چشم شخصی كه مادام العمر از چشم خود به این اندازه استفاده ی خواندن و نوشتن برده باشد، باز در سن هشتاد و نه سالگی محتاج به عینك نباشد. [1] .
[1] كرامات الحسينيه ج 1، ص 259 به نقل از پند جاويد.